ساسي مانكن ، تتلو ، حسين تهي ، اليش مس ، سعيد پانتر ، حسين مخته و بسياري از اين قبيل نامهايي هستند كه اگر شما هم نواجواني با موهاي سيخ سيخ در خانواده يا اطرافيان داشته باشيد حتما به گوشتان خورده است. آري اينجا ايران است و اين صداي نسلي است كه از درون تلاطم يك انقلاب و اعماق ارزشهايي ديني سر برون كرده است و بي مهابا اعلام موجوديت مي كند. نسلي كه مادرش اينترنت و پدرش ماهواره است. نسلي كه از فرياد تمنيات عاطفي و جنسي خود ابايي ندارد و آموخته است كه زمين را دوست بدارد و بدان وفادار بماند. نسلي كه غايت زندگي را لذت و استفاده از لحظه لحظه عمر مي داند و حس لطيفش دمي رنج و ضمختي را نيز بر نمي تابد. موسيقي نوايي است كه از روح زنده يك جامعه بيرون مي آيد و نوع موسيقي شايع هر عصري نمايانگر روح حاكم بر آن جامعه در آن مقطع تاريخي است. موسيقي رپ كه به سرعت در ايران در حال رشد است همان موسيقيي است كه در آن بجاي ترانه بر روي آهنگ صحبت مي كنند. اين موسيقي پرچم نسلي است كه تازه سر از تخم بلوغ برون كرده است و اعلام وجود مي كند. به متن نمونه هايي از اين موسيقي ها توجه كنيد:
آهنگ پارميدا:
واي واي واي پارميداي من كوش؟، واي واي واي ميرم از هوش!.... خارجكي بوس كن منو ، خودتو ملوس كن نرو، بيا كنارم بشين و آي دلو بولوتوس كن نرو، ...آهاااا...واسه قلب تو منم كانديدا، بدون عاشق تو شدم پارميدا، دلم به هيچ سمتي نه پيش نرفت، آخه چقدر خوشگلي بي شرف!!
آهنگ بدو بدو:
....يه ميليارد و دويست ميليون و صدو بيست و دو ارتش، اگه جمع بشن بازم نمي تونن منو بگيرن از قلبش، آخه ساسي با تو خيلي هپيه، محلم نميزاره به بقيه، تو رو دوست داره بهت ميگه ميگه بري خودمو ميكنم تيكه تيكه....بيا بيا بيابيا بيا به من بده لباتو، آخ دلم كرده هواتو.....ببين ددري مدري نداريم خبري نيست از تو كوشي؟؟، شبم زنگ ميزنم رد تماس ميكني تو گوشي؟!!...وااااااي.....در نياري تو قرو فري، خانوم ناز بكني و يهو بري...مارو بپيچي به بازي، يا بگي نميشي تو راضي؟؟
آهنگ جيگيلي:
هي جيگيلي جيگيلي جيگيلي جيگيلي اخماتو وا كن، هي جيگيلي جيگيلي جيگيلي جيگيلي يه نيگا به ما كن،....تو ما رو تا مي بيني عشق تو دلت باز ميگي ني، جيگيلي! جيگيلي! چرا حال ما رو هي ميگيري، منو اذيت ميكني و بعد ميگي تو دلم هيچي ني، اگه منو دوست نداري چرا گل عشقمو مي چيني؟!، بدون اين دل قاطي داره با دل تو تل پاتي، جايي بري ميفهمم ها نرو آخه مگه ول لاتي، جااااان چقدر جيگري تو، دلو هر جا بخواي ميبري تو، از ايورا رد ميشي تو رو خدا يه نيگاهم ايوري كن...
دافي شاپ (داف به معني دوست دختر است):
ماها رپو درس ميديم پس تو مدرسه بيا، اصلا درسو ول كن بيا مغازه دافيا، آره مخ زدم من به اندازه كافي، واسه همينم باز كردم من يه مغازه دافي، اين دافي طبقه دوم عاليه و آسه، ولي اين كه تو بغل منه ماركش آديداسه، اينجا انواع دافيا شدن دسته بندي، انتخاب كن ما ميكنيم واست بسته بندي، اين خانوم كه ميبيني عكسش رو كارت پستاله، اشانتيونش يه دو سه تايي داف خردساله، آره اينجا هر دافي مال يه منطقه است، قيمت پايينم داريم ولي با مقنعه است.....ماها الان بي نهايت دوست دختر داريم، مثل تو نميرم كافي شاپ با دختر داييم....
ديوونه خونه:
مردم امشب توي ديوونه خونم، پسر آهنگاي ساسي مانكن ديوونه كننده است، مناسبه واسه هر قشري آره، حتي واسه اوني كه رو آبه و كشتي داره، آره من دكترم دكتر قلبم، متاهلم ميبيني كه اينم حلقم، ولي زنم پرت شده از طبقاااااااااات، انا اليه راجعون صلوات،....ولي من ميخوام كه با تو فاز بگيرم، اگه بخواي بري كف پاتو گاز بگيرم، شماره بدم؟ چي گفتي؟ ميخواي دوباره بگم..هو هو...اينقدر به من زنگ ميزنن كه سرا گيجن، زنگ خور من دو برابر صدو هيجدست
و خرواري از اين آهنگها كه مي توانيد از سايت دانلود كنيد. اما با نگاهي موشكافانه تر به متن اين ترانه هاي رپ مي توان عناصر مشتركي را در همه آنها مشخص كرد. يكي محوريت بي پرده عشق زميني و اصرار بي مهابا و فرياد گونه بر جنسي بودن آنها، نوعي سهل انگاري و سبكسري كه انگار مي خواهد به مخاطب بقبولاند كه موسيقي سرگرم كننده مي تواند فاقد محتوا و معنا و صرفا با لحن و متني سبكسرانه و چيب موجبات هيجان و لذت را فرآهم آورد و البته يك عنصر طغيان در برابر نظم موجود سنتي و حكومتي كه منجر به دستگيري و برخورد با اين خوانندگان تحت عنوان مبتذل و شيطان پرست از سوي حكومت ديني شده است. در واقع نيز اغلب اين آهنگها كه بصورت زير زميني توليد مي شوند فاقد معاني و بار ارزشي هستند و برخي نظير "دافي شاپ" حتي پرده دري بيش از حد و تبليغ فحشا نيز مي كنند. در حاليكه مي توان بسياري از آهنگهاي رپ لس آنجلسي را كه از خارج كشور توليد مي شوند را حاوي بار مثبت ارزشي تلقي كرد نظير ترانه رپ "به نام زن" از فريناز كه در آن با يادآوري مقام زن در كنار مرد به بياني مطبوع دختران ايران را از تجمل پرستي و ظاهر بيني نهي و به دروننگري و سادگي توصيه مي كند. اينكه چرا موسيقي رپ ايراني تندروانه ، بدون محتوا و حتي مشوق ضد ارزشهاست و در مقابل رپ ايراني لس آنجلسي اغلب معنا دارتر و يا حداقل فاقد تبليغ ضد ارزشهاي بديهي است دلايل گوناگوني وجود دارد. يكي اينكه نوجوان امروزي كه در داخل ايران با فضاي باز ماهواره و اينترنت پرورده شده در جامعه با محدوديت شديد و سركوب مواجه مي شود و بنابراين بغضي در گلو دارد كه او را به تندروي لجاجت گونه مي كشاند. گويي كه مي خواهد چنگي خصمانه بزند بر گلوي سنتي كه فضاي زندگي آزاد- آنگونه كه او مي پسندد- را بر او تنگ مي كنند. در صورتيكه خوانندگان خارج كشور در فضايي آزاد بنا به سليقه شخصي خود زندگي ميكنند و بغض و كينه اي از چيزي ندارند پس ترانه هايشان هم كمتر معطوف به عقده گشايي و بيشتر مصروف توليد سرگرمي شاد و حتي سازنده و مويد ارزشهاي مثبت است. از طرف ديگر رپ زيرزميني داخل كشور از اين پنهان بودن و ناشناخته بودن هويت خود براي بيان هر حرفي استفاده مي كند در حاليكه توليدات رپ لس آنجلسي داراي هويت رسمي و شناسنامه آشكار است كه اين حتي به نوعي خود-سانسوري و محافظه كاري خوانندگان آن نيز ممكن است منجر شود.
اما در مورد رپ داخل از ترويج ضد ارزشهاي بديهي نظير فحشا و استعمال دود و دارو كه بگذريم تهور و تطور اين نسل جديد را كه در اعلام موجوديتي چنين دليرانه نياز هاي عاطفي، جنسي و اجتماعي خود را فرياد زده است را بايستي به فال نيك گرفت. اين نسل جديدي كه فرضا تمنيات جنسي خود را اينگونه با اخلاص فرياد مي زند بسيار پاكتر و يكرنگ تر و يكرو تر از سنتياني است كه اغلب زندگيهاي پنهان و نيمه تاريكي نيز در پس اين ظاهر زاهدانه دارند. اين نسل جديدي كه روز به روز قويتر و گسترده تر مي شود به همان نسبت نيز در ستاندن حقوق و آزاديهاي اجتماعي خود از سيستم حاكم و سنتي جامعه جسور تر و جديتر مي شود. اما متاسفانه با داشتن سيستم ايديولوژيك ديني خشك و انعطاف نا پذيري كه حكومت ديني تنها بخشي از آن است به جاي توجه به نيازهاي اين نسل كه به عالم خارج مرزها نظر دارد اما در داخل مرزها زندگي ميكند تقابل با آنان و سركوب آنها روز به روز افزايش مي يابد تا اين قشر را نيز بدان سو سوق دهند تا ناچار شوند براي تامين نيازهايشان تزوير و نفاق در پيش گيرند و پنهانكارانه در كوره راههاي پر پيچ و خم لذت كه چراغي نيز برايشان آويخته نيست آنچنان بي راهنما و تنها گام نهند كه اي بسا طعمه فحشا، اعتياد يا هزاران درد بي درمان ديگر شوند. اما از ميان تمام اين تحليلها و تفسير هاي گوناگون حقيقت تلخ گزنده اي بديهي به نظر مي رسد و آن اينكه فرهنگ لذت محور و بي ريشه آمريكايي مي رود تا قويترين ملتها را نيز در خود ذوب كند و كسي را ياراي جلوگيري از ورود آن نيست مگر طالبان را.
